Saba

Nou mensen, we hebben genoten van Saba. Flink gewandeld en een dagje gesnorkeld. Genoten van de flora en fauna. Een laatste verslagje uit de Dutch Caribbean.

Snake-count 7
Op de flanken van Mt. Scenery hebben we 5 black-bellied racer snakes gezien. Meestal omdat we er bijna op gingen staan. Vinden ze niet leuk, dus verdwijnen ze bijzonder rap in het gebladerte. Vervolgens zijn wij weer druk om ze daarin terug te vinden en te fotograferen. Sommige slangen deden heel leuk mee aan dit spelletje. Eéntje was zelfs zo vriendelijk om tussen ons door terug het pad op te kruipen.
En hoewel ze niet gevaarlijk zijn… ‘t is toch een slang! Een duim dik en ongeveer één tot anderhalve meter lang.
Sonja heeft nog één leguaan gezien, vanuit de taxi naar het snorkelen.

877 m
De beklimming van Mt. Scenery was niet mals - de afdaling trouwens ook niet - maar het was een prachtige wandeling. We begonnen bij ons fancy hotel op 320 m hoogte, liepen via een omweg (omwegen zijn minder steil) naar de top en zijn geëindigd in Windwardside op ca. 400 m. De hele wandeling ging door regenwouden. Op weg naar boven wordt het steeds natter en het regenwoud daardoor steeds uitbundiger. Gaandeweg kwamen er (baard)mossen aan de bomen, varens, bromelia’s.
Bijna boven liepen we af en toe in de wolken, wat welkome verkoeling gaf.
De hele route zagen we wilde bananen, echte bananen, olifantsoren, mooie bloemen, vlinders, hagedissen. En kippen, geiten en ratten. Erfenisje van onze VOC tijd.

Op de top memoreerde een steen de twee hoogtepunten van Nederland: Saba en Vaals. Vast neergezet door Limburgers die een beetje de pest in hebben dat ze niet langer Nederlands hoogste punt zijn. Niet alleen is Mount Scenery maar liefst 555 m hoger dan Vaals, ze zijn ook nog vergeten dat the Quill op Statia 600 m haalt… En dat er op Saba nog zo’n 10 piekjes zijn boven 322 m.

Een dag later hebben we de Sandy Cruz trail gewandeld. Meer aan de natte kant van het eiland. Wederom weelderige regenwouden, mooie bloemen, veel slangen.
Genieten. Daarna waren onze kuitjes en knieen het wandelen beu.

Windwardside en The Bottom
Die dorpjes op Saba zijn trouwens alleraardigst. Gezellige cottage-stijl architectuur, allemaal met witte muren, rood dak en groene luiken. De bouwstijl wordt gingerbread style architecture genoemd. Geen idee waarom.
The Bottom is het dorp met de officiële faciliteiten (gemeentehuis, politiebureau). Windwardside aan de andere kant van het eiland het dorp met de activiteiten: restaurants, hotels, duikscholen, supermarktjes.

Ready for take-off
Jullie vonden de info van Saba’s landingsbaan wel interessant, meenden wij. We hebben ff wat getallen opgezocht. De runway is 390 m lang. Het bruikbare deel tussen de witte strepen is 300 m. De baan is gemarkeerd met een X aan het begin en eind, wat betekent dat de baan permanent is gesloten voor vliegverkeer. Met een ontheffing mag erop worden gevlogen. De baan is slechts goedgekeurd voor 3 typen vliegtuigen.
Lonely Planet schrijft heel grappig dat landen op Saba het op één na spectaculairste is wat je op daar gaat meemaken. Het meest spectaculair is het opstijgen. Inmiddels zijn we op St. Maarten en we kunnen jullie verzekeren dat de piloot elke meter van de baan heeft gebruikt en pas meters voor het eind met een ruk opsteeg. Spectaculair? Niet saai, dat zeker. Maar wij vonden die slang die zowat over Sonja’s schoenen kroop ook best stoer.

Beach bum
Nu zitten we in Philipsburg in het Holland House Beach hotel. Aan het strand, zoals u al raadde. Wij gaan hier lekker nog een dagje lekker niks doen. Vanmiddag alvast begonnen met een mojito en salade met gerookte zalm, red snapper, garnaaltjes… Kijken naar de Amerikaanse cruiseschip toeristen. We redden ons wel!

Wij hebben genoten van een prima vakantie. Mooi weer, lekker wandelend en snorkelend van de natuur genieten. Drie interessante en totaal verschillende eilanden leren kennen, met Saba als absolute hoogtepunt.
Hopelijk hebben jullie een beetje meegenoten. Tot de volgende reis!