Flink actief geweest

Dit stukje is geschreven op de Interislander Ferry, de bootverbinding tussen het Noorder- en het Zuidereiland. We zijn lekker actief geweest de laatste dagen en hebben ons beloond met een relaxt dagje wijntjes proeven.

Voordat we vertrokken uit Waitomo hebben we een fantastische korte wandeling gemaakt (Raukuri natural tunnel track) die door allerlei korte natuurlijke tunnels leidde en langs een uitkijkpunt in een grot waar een rivier doorstroomde. Ook konden we goed zien waar de rivier onderaards ging en waar hij weer tevoorschijn kwam. Het was hier en daar wel een beetje kruip-door-sluip-door, maar dat maakte het alleen maar leuker. En dat alles nog steeds met mooi weer, ons besluit om naar Waitomo te gaan was dus een goede.

‘s Middags zijn we weer terug gereden naar Tongariro. Daar aangekomen was het in elk geval droog en minder koud dan twee dagen eerder. De voorspellingen voor de volgende dag waren goed (genoeg) dus hebben we meteen het vervoer voor de Tongariro Crossing geregeld. Vertrekken om half 8, want wij zijn langzame wandelaars en hebben bovendien eindeloos tijd nodig voor het fotograferen. Nadat we weer een mooi plekje voor de camper hadden gevonden, hebben we een korte (2 uur) wandeling gemaakt naar de Taranaki waterval, om de spieren alvast wat op te warmen. Mooi wandelingetje, dat ons eerst door de bossen voerde en later door meer open heidelandschap.
Oh ja, ik heb ook een foto genomen van de waterzuivering van Whakapapa, dus nou kan ik onze vakantie declareren bij DHV.

Tja en dan was donderdag de Grote Dag. Even wat getallen: de Tongariro Crossing is een wandeling van 19,4 km; start bij Mangatepopo op 1.100 m hoogte, klimt naar 1.890 m en het eindpunt ligt op 700 m bij Ketetahi. Voor ons is dit een hele stevige wandeling, maar we hebben het gered. Rond 4 uur stonden we met zere voeten en twee blaren (eerlijk verdeeld: één op elk van Sonja’s voeten) op het eindpunt. En het was de moeite. Tijdens de klim is er steeds mooi uitzicht op de Ngauruhoe vulkaan, die relatief jong is en daardoor zo’n echte perfecte conusvorm heeft. Omdat de klim nogal steil is, is het uitzicht met elke stop weer een beetje weidser. En - belangrijk voor de motivatie - is de prestatie onmiddellijk zichtbaar. Hoogte- en hoogste punt van de wandeling was de rode krater, die zijn naam helemaal waar maakt. Vandaar was er een mooi uitzicht op de Ngauruhoe vulkaan en vooral de emerald lakes. De krater zelf was nog lekker warm, wat wel fijn is op een winderige 1.890 m. De afdaling was nogal lang en het eindpunt had van ons best een paar kilometer eerder mogen komen, maar eenmaal aan het eind is dat snel vergeten. Een hoogtepunt van onze reis.

En het volgende hoogtepunt kwam een dag later. Omdat het prachtig weer was, hebben we besloten niet meteen naar het zuiden te rijden - zonde om zo’n mooie dag in de auto te zitten - maar om naar Whanganui National Park te gaan. Is vlak bij Tongariro. Wederom een goed besluit. In Pipiriki hebben we een jetboat toer gemaakt op de rivier naar de Bridge to Nowhere. Midden jaren 30 heeft de NZ overheid geprobeerd om landbouw in dit gebied te promoten. Als onderdeel daarvan is er een mooie betonnen brug over een kloof gelegd. Uiteindelijk bleek het boerenleven er te zwaar te zijn. Het gebied is nogal bergachtig en geïsoleerd en daardoor moeilijk te bewerken en te bereiken. Na een jaar of 20 ploeteren, zijn alle pogingen opgegeven en heeft de natuur de akkers, de huizen en de wegen weer overgenomen. Alleen die brug is er nog… Mooi doel voor een boottocht en wandeling. De tocht over de rivier was heel mooi en doordat er diverse stroomversnellingen (op hoge snelheid) worden gepasseerd was de amusementswaarde gegarandeerd. De wandeling naar de brug was extreem rustig en mooi. Eenmaal aangekomen had onze schipper, die duidelijk een binnendoortje kent, de koffie en de koekjes klaarstaan. Zo hebben we lekker in het zonnetje wat gekletst en koffie gedronken en daarna zijn we weer terug naar de boot gewandeld. Heel relaxt allemaal. We beginnen bijna expert te worden op varengebied. Het is heel mooi om te zien hoe een bladstengel zich ontrolt, vervolgens de zijtakken en tenslotte de blaadjes.

Nadat we de nacht hebben doorgebracht in Wanganui, zijn we zaterdag naar Martinborough gereden. Naar eigen zeggen wordt er in Martinborough niet veel, maar misschien wel de beste wijnen van Nieuw Zeeland gemaakt. Nou, dat maken wij wel uit. En dus zijn we ‘s middags op de fiets gestapt en hebben we lekker ecologische wijntjes geproefd, begeleid door een fijn kaasplateautje. Voor geïnteresseerden: kijk eens op http://www.vynfields.com. Heel relaxt en lekker en dat hebben we natuurlijk verdiend.

Vanmorgen naar Wellington gereden en zoals gezegd op het veer naar het Zuidereiland gestapt. Gelukkig is het toeristenseizoen nog niet begonnen, dus we konden ook zonder reservering mee. En ook dat is relaxt.
We zijn nu precies halverwege ons verblijf in Nieuw Zeeland, en toevallig wordt onze tijd dus gelijk verdeeld over het Noorder- en Zuidereiland. Het Noordereiland was in elk geval erg mooi en we hopen dat het Zuidereiland net zo mooi zal blijken te zijn.