Kriskras naar het zuiden

Het kajakken in Abel Tasman NP ligt alweer even achter ons, en we hebben in de tussentijd niet stilgezeten. We zijn inmiddels een flink eind naar het zuiden afgezakt en aangekomen in Dunedin, ongeveer het zuidelijkste punt van onze reis. In de tussentijd hebben we grotten bezocht in het Oparara basin en walvissen gekeken in Kaikoura. Iemand constateerde dat we het Zuidereiland tegen de klok in gingen doen; welnu, dat was wat voorbarig. We reizen namelijk kriskras door het Zuidereiland en leggen daarbij heel wat kilometers af.

Het Oparara basin (laagte) is een zogenoemd karst gebied. Geologen weten dan meteen dat de bodem uit zachte kalksteen bestaat en dat water daar nogal gemakkelijk doorheen snijdt. Talloze grotten, onderaardse rivieren en nauwe kloven zijn het gevolg. In Oparara zijn een paar natuurlijke bogen en de Honeycomb Hill caves dé hoogtepunten, gelukkig voor ons allemaal goed te bereiken via mooie wandelingen.
Eerste doel was de Oparara boog, over de gelijknamige rivier. En inderdaad zien we na een half uurtje wandelen een natuurlijke boog hoog boven de rivier. Mooi hoor. Als we even verder kijken, blijkt er achter nóg een boog te zijn, die maar liefst 200 m lang is, 50 m overspant en 40 m hoog is. Wauw, dat hadden we niet verwacht.
De wandeling zelf is ook mooi. Het Oparara basin vangt ongeveer 3 - 6 m regen per jaar (ter vergelijking: De Bilt gemiddeld ca. 800 mm). We lopen dus door een subtropisch regenwoud. Het is er groener dan groen. Overal concurreren planten om licht. Mossen en varens in overvloed. We genieten volop. De rivier zelf heeft trouwens de kleur van thee, door de tannines die uitlogen uit de bodem.

Vervolgens gaan we naar de Moria Gate boog, via het Spiegelmeer. Voor wie denkt: Moria Gate, Spiegelmeer, is dat niet ook uit het boek In de ban van de Ring? Klopt. En verderop in het park stroomt de Nimrodel, die ook in het boek voorkomt. En verder zijn er nog drie riviertjes die genoemd zijn naar de drie Elvenringen. Wees gerust, heeft helemaal niks met de film te maken. De persoon die dienst had toen de boel een naam moest krijgen was gewoon groot fan van het boek.
Leuke aan de Moria Gate boog is dat je er na een klauterpartijtje onder kunt komen.

Een dag later keren we terug voor een bezoek met gids aan de Honeycomb Caves. In die grotten zijn de botten gevonden van de moa, een reuzenvogel die inmiddels is uitgestorven. Verder is er een onderaardse waterval.
Na de toer bezoeken we op eigen houtje nog even twee kleinere grotten om weta’s (enorme grotkrekels) en grotspinnen (15 cm diameter!!!) te zoeken. De krekel vinden we wel, de spinnen niet. Jammer ??? ;-)
We zien trouwens wel zakjes met spinne-eitjes hangen. In een van de grotten doen we even allebei onze lampjes uit. Niet dat die nou zoveel licht geven, maar zo snap je pas echt wat “geen hand voor ogen zien betekent”. Gauw weer aan die lampjes.

Het Oparara basin ligt nogal geïsoleerd, en we moeten een flink eind rijden voor het walvis spotten in Kaikoura. In Punakaiki overnachten we. En passant bekijken we daar de Pancake rocks. We doen het rustig aan op de rit naar Kaikoura - we rijden van de west- naar de oostkust. Eenmaal aangekomen is het nogal winderig, en wat erger én ongebruikelijk is: de wind waait uit het oosten. Geen gunstige omstandigheden voor walvis kijken. Toch varen de boten voor het walvis kijken de volgende morgen uit, echter met zeeziektewaarschuwing. Wij niet worden zeeziek , maar om ons heen vinden de kotszakjes gretig aftrek. Erg jammer voor die mensen, want we zien een potvis. Sterker nog, we zien hem (of haar, we weten niet zo goed hoe je dat ziet bij een potvis) twee keer, met een tussenpoos van drie kwartier, want meneer of mevrouw is ondertussen op grote diepte gaan dineren. Potvissen eten geen plankton, maar haaien en andere grote vissen. En natuurlijk reuzeninktvissen, oftewel kraken. Volgens de bemanning heet deze potvis Tiaki. Volgens ons moet je zo’n beest geen naam geven. Nou lijkt het net de vvv potvis. Zoiets als Free Willie. Nou ja. Het is een potvis en het is een flinke en als ie duikt, dan doet hij dat sierlijk met zijn staartvin in de lucht en daar krijg je heeeeele mooie foto’s van, en ons heeeeel blij.

Helaas zat zwemmen met dolfijnen er niet meer in, zodat we de rest van de middag vooral aan onze teint hebben gewerkt. Het was werkelijk geweldig weer in Kaikoura. Echt t-shirtje en korte broeken weer. Heerlijk. We fietsen naar een paar zeehondenkolonies die met eb via een wandeling over de rotsen langs de kust goed te bereiken zijn. We hebben vrij direct contact met de zeehonden en kunnen u vertellen dat ze behoorlijk uit hun bek stinken. Verder zitten we een beetje op een terrasje (Eric vindt de Nieuw-Zeelandse black beers best een aardig alternatief voor Guinness) en lezen we een boekje naast de camper. Nee we komen de dag heel best door.
Oh, en we zijn 2 dagen lekker uit gaan eten. Was er nog bijna niet van gekomen. Hebben we dat ook weer goedgemaakt.

Van Kaikoura zijn we in twee dagen naar Dunedin gereden, met een tussenstop in het Peel Forest, waar we wat kleine wandelingetjes hebben gemaakt. Onderweg hebben we de Moeraki boulders bekeken. Grote ronde knikkers die een reus ooit op het strand is verloren. (Andere, meer wetenschappelijke verklaringen zijn ook mogelijk.) In Dunedin hebben we een kolonie Yellow Eyed Penguins (geeloog pinguins) en een albatroskolonie bezocht. Spanwijdte 3 m!
Hierna gaan we op weg naar Mount Cook, of Aoraki volgens de Maori’s. Met 3.754 m de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Op weg naar het zuiden zijn we in een grote boog om ons eindpunt Christchurch heen gereden. We willen ons eindpunt immers pas op het eind bereiken. Nog 4 dagen voor we de camper moeten inleveren! We gaan ze goed besteden!