De grote dag

We zitten nu in het o zo toeristische Kailua, in een wat kitscherig hotel. Het goede nieuws: het is hier lekker warm, ons balkonnetje ligt recht boven de branding en we hebben gisteren lekker gegeten bij de Kona Brewing Company, de enige micro brouwerij op de eilanden. Mocht u een keertje in de buurt zijn: Eric vindt de Black Sand Porter wel een aanrader.

De grote dag
Om te beginnen, bedankt voor alle felicitaties, heel attent. We hebben er met z’n tweetjes een leuke dag van gemaakt. Het begon al bij ons ontbijt op ons balkonnetje aan zee, toen we werden getrakteerd op een show van flip-floppende dolfijnen. Een grote groep Spinner dolfijnen trok door de baai, met zo regelmatig een fraaie salto mortale, dubbele Axel of een vakkundig uitgevoerd bommetje. Een mooi cadeautje en een leuk begin van de dag.
De middag hebben we al kajakkend en snorkelend doorgebracht in de Kealakekua baai. Weer allemaal leuke vissen gezien, helaas weten we de namen er niet van en helaas dit keer zonder onderwatercamera. Als we even onbescheiden mogen zijn (en al zeggen we het zelf): wij kajakken er met zijn tweetjes lustig op los. 10 Jaar teamwork levert dan toch wat op! Leuk om te doen ook. Je kan het net zo inspannend maken als je zelf wil en het is tegelijkertijd heel relaxt.
Nadat we in het zonnetje op ons balkonnetje een beetje zijn opgedroogd en wat hebben gegeten, zijn we kort voor zonsondergang (rond 7 uur) weer op pad gegaan voor een avondsnorkeltocht. Uit eten zat er dus niet in, niet vanwege Memorial Day, maar vanwege een te druk programma! We hebben gesnorkeld met manta’s, je weet wel, die hele grote roggen. Erg gaaf. We zagen er twee, een grote en een hele grote. Wat een enorme beesten zijn dat zeg. Ze vliegen onder water, op jacht naar zoveel mogelijk plankton. Daarbij maakten ze grote loopings onder ons door. Een bijzonder gezicht als je die grote bek op je af ziet komen. Al dobberend werden we lastig gevallen door trompetvissen, die nogal nieuwsgierig zijn en wel heel dichtbij komen. We moesten ze bijna wegjagen. Grappig.

We sluiten de dag af met bubbels op ons balkonnetje. Zo meteen lekker slapen. Moet lukken, na een leuke actieve dag, met het geluid van de branding als wiegeliedje (en een fles champagne als slaapmiddel).

Sea turtle count: 14
Op weg naar Kailua hebben we een culturele (eindelijk!) tussenstop gemaakt in Pu’uhonua o Honaunau National Park. Het is verbazingwekkend hoe weinig aandacht er hier is voor de (restanten van de) Polynesische cultuur op de eilanden. We hebben er tijdens onze reis regelmatig naar gezocht, maar hoewel er verschillende heiau (heilige plaatsen) op onze kaart stonden, zijn ze in de praktijk bijna niet te vinden. Vaak is er ook weinig meer van over. Er werd hier niet van baksteen, maar van riet en bamboe gebouwd, en dat is dan misschien wel een vorm van duurzaam bouwen, het weerstaat de tand des tijds maar matig.
In dit park bevond zich ooit de troon van de bevolking van de westzijde van dit eiland. Ook was er een vluchtoord voor mensen die een of andere regel hadden overtreden. Wie het vluchtoord wist te bereiken - geen sinecure - werd door de priesters van de begane zonden gezuiverd en kreeg een tweede kans. Een deel van de bouwwerken zijn bewaard gebleven en zijn bovendien zijn er wat gebouwen nagebouwd.
En - en u begrijpt dat wij daar weer heel blij mee zijn - de kust is een geliefde pleisterplaats voor groene zeeschildpadden! Ze kwamen voor onze voeten aan wal om lekker te zonnen en te slapen. Daar kwam de supermegazoomtoeter van Eric weer goed van pas. We zeulen op onze vakanties kilo’s fotocamera en bijbehorend glaswerk mee en daar hebben we beslist geen spijt van! Sterker nog: nieuw op Eric’s verlanglijstje: een onderwatercamera!

Tot ziens!
Dat was het dan! Morgen (het is bij jullie dan al weer woensdag) vliegen we naar San Francisco, waar we één dagje rondkijken en wat shoppen. Donderdag vervolgen we onze terugreis en we verwachten vrijdag zo rond het middaguur thuis te zijn, zodat we de hele middag onze eigen Orroz en Moortje kunnen aaien.
Wij hebben ervan genoten. Hawaï heeft onze verwachtingen echt overtroffen. We vinden het allebei een plek om een keer naar terug te gaan. En wie ons vakantieverlanglijstje kent, weet dat dat wat wil zeggen.
We vonden het leuk om de verhaaltjes te maken. Bedankt voor jullie enthousiaste reacties. En ja: we zouden op zich graag hiervan ons beroep willen maken. Beetje reizen, fotograferen, verhaaltjes schrijven. Een mooi bestaan. Wij vrezen dat als je ervan moet leven het toch iets minder lollig is. En bovendien: als we van deze hobby ons beroep maken, dan moeten we weer een nieuwe hobby bedenken.
Zo blijf je aan de gang.

Tot de volgende vakantie!
:SMS update:: 2 juni 2010 :
Het adres van onze website is ineens veranderd. Je vindt ons nu hier: http://sonjaeneric.waarbenjij.nu Groeten uit San Francisco